- Przypomnij sobie kim jesteś, jesteś pierdolonym łowcą demonów. - Bogen był wyraźnie zawiedziony efektami ich małego wyzwania. - Ech... daje ci czas do północy, bo jak się nie opanujesz to wszystkich pozabijasz. Jeśli nie zdążysz to nie nacieszysz się zbyt długo nowymi mocami. - Staruszek podciągnął rękawy do góry i przyjął pozycje obronną. - Zaczynaj...


//Twój Fullbring nie jest jeszcze gotowy, bo jest bardzo oporny Poza tym walka trwa za krótko, jak ogarniesz o co chodzi to mogę ci to uznać już w następnym poście. Tak FOR THE RULEZ.\\

Fulbring chłopaka nagle zniknął, stało się to tak szybko że nawet tego nie zauważył. Bogen stał z ręką przyłożoną do czoła Dantego, skoro mógł tak łatwo poskromić jego zdolności... to raczej nie żartował z tym odebraniem mocy.
- Całe szczęście, już miałem ci przypomnieć że to ty masz panować nad mocą, a nie banda demonów. - Staruszek uśmiechnął się do młodego Fulbringera. - Skoro wykonałem już swoje zadanie, mogę odejść na emeryturę. Jestem już za stary i schorowany na te zabawy w mordowanie demonów. Nadszedł wasz czas. - Kolor ciała Bogena zmienił się na czerwony i powoli przechodził w coraz jaśniejszy odcień aż do białego, wtedy rozpłynął się w powietrzu.

Misaki i Dante dotarli nad brzeg morza. Nie wiem w jaki sposób jest to możliwe, że brzeg morza znajduje się kilka kilometrów od miasta, skoro Sewilla, przynajmniej według mapy, znajduje się w głębi lądu. Widać tworzymy nową, lepszą, alternatywną rzeczywistość. W każdym razie, bądź co bądź, nad tym nieszczęsnym morzem się znaleźli. Misaki lubiła jego szum, chociaż nie widywała wielkich wód zbyt często. W końcu od Paryża na wybrzeże też (!) był dobry kawałek.
-No i co, wciąż nie kojarzysz drogi? - zapytała osłaniając dłonią oczy od słońca i spoglądając w dal na rybackie łodzie.

-Jesteś porąbany. - Misaki roześmiała się serdecznie i wesoło, po czym przysiadła obok Dantego. Nie obchodziło ją, jak zostanie przyjęta ta wypowiedź, bo w sumie z jego strony po prostu nie wyobrażała sobie, by mogła zostać przyjęta źle. Ten człowiek jest porąbany, ale to cudnie! - Dlaczego na świecie nie ma więcej ludzi porąbanych! - krzyknęła przed siebie kładąc się na piasku. Po prostu nie mogła powstrzymać się od śmiechu, tak bardzo bawiła ją ta cała sytuacja.
Gdy już przestała chichotać, wzięła głęboki wdech i spojrzała w błękitne, słoneczne niebo. Całkowicie nie obchodziło ją teraz, że się zgubili. To przecież głupota! Ona jest kobietą, zawsze może zapytać o drogę, jeśli uwłaczałoby to dumie Dantego. Teraz nawet zwisało jej i powiewało na nadmorskim wietrze to, kto ją z nim zobaczy.

-Gdyby było was więcej, pewnie w moim guście leżeliby ci nie porąbani. - to też wyrzekła z pewnym rozbawieniem. Gdyby mężczyźni byli tacy jak on, świat wyglądałby całkowicie inaczej, a i ona zostałaby inaczej wychowana. Bo gdyby jej ojciec był szalony, to za wszelką cenę chciałaby mieć przy sobie kogoś, kto szalony nie jest.
Dziewczyna podniosła się, gdy chłopak wstał i patrzyła z zaciekawieniem na jego czynności. Jeszcze bardziej ciekawa była, gdy zrzucił swój płaszcz, a ciekawość sięgnęła szczytu, gdy pozbył się koszulki. Gdyby nie umiała nad sobą panować, pewnie pociekłaby jej ślinka z ust. Jednak umiała, więc dość szybko odwróciła wzrok, bo takie nachalne wpatrywanie się w nagi, umięśniony, posągowo piękny tors mężczyzny jest wysoce niestosowne i nieprzyzwoite.
-Umiem. - ton jej głosu się zmienił, i zamiast wesołości grała w nim niepewność. - Czy to pytanie jest podchwytliwe?

Ostatnio edytowany przez Misaki (2013-02-18 20:50:46)

-Nie! Nie! Nie! Nie! - zaczęła wykrzykiwać przerzucona przez ramię Dantego. - Puść mnie! Nie rób tego!
Wiedziała, co się święci, bo wrzucenie jej do wody było przecież jedyną myślą, jaka chłopakowi mogła przyjść do głowy. Nigdy jeszcze tak się z nią nie obchodzono! Zupełnie bez jakichkolwiek granic i zahamowań. To jej się w gruncie rzeczy podobało, ale na prawdę nie chciała lądować w wodzie... co nie miało żadnego znaczenia, bo i tak wylądowała.
Wynurzyła się zaraz, głośno łapiąc oddech i w ogóle oddychając ciężko. Spojrzała na Dantego zabójczym wzrokiem. Tak się nie będziemy bawić! Gdyby dało się zabijać wzrokiem, ten chłopak zginąłby na miejscu. Niespodziewanie jej bransoletka zmieniła się w łuk quincy, a dziewczyna wciąż z morderczym wyrazem twarzy wycelowała strzałę w Dantego.
-Nigdy więcej tego nie rób. - powiedziała, a jej głos wręcz ciskał gromy. Już miała wypuścić cięciwę, lecz moment wcześniej skierowała łuk odrobinę do dołu i strzała, zamiast w Dantego, pomknęła tuż nad powierzchnią wody i uderzyła w nią tuż przed chłopakiem wywołując falę, która go ochlapała niemal po sam czubek głowy. Mina dziewczyny zmieniła się diametralnie, bo ta zaczęła chichotać wesoło. Po chwili przeszło jej i już z łagodną twarzą dodała:
-Ale na serio. Nie rób tego więcej.
I teraz jest cała mokra. Dobrze, że nie miała jakiejś misternie układanej fryzury, bo takowa po zmoczeniu wyglądałaby fatalnie, a ze zwykłymi, rozpuszczonymi włosami przynajmniej jest naturalnie. Może lepiej wyglądałaby na mokro mając na sobie suknię z jedwabiu, a nie strój ubogiej wieśniaczki, ale to Dante wybrał właśnie tę chwilę na wrzucenie jej do wody.

Niestety, zobaczenie nagiego ciała Misaki w najbliższym czasie Dantemu nie grozi. Chyba, że bez jej wiedzy i zgody, czego na pewno by sobie nie życzyła oraz co mogłoby szybko i skutecznie zakończyć ich znajomość.
Ten chłopak niestety nie zna jej dzieciństwa, bo wcale nie była ona takim dzieckiem, jak on to sobie wyobraża. Bo zamiast łapać motyle w uroczych sukieneczkach zakładała spodnie i pędziła tam, gdzie mali chłopcy uczyli się podstaw fechtunku, aby do nich dołączyć. W przypadku małych dzieci trudno odróżnić chłopca od dziewczynki, szczególnie gdy ta dziewczynka ma włosy ścięte na krótko i nieco podrapaną przez łażenie po drzewach twarz. Owszem, uczyła się w domu, prywatnie, ale nie interesowały jej literatura i sztuka, ale historie wojen i podbojów. Na spacerach z bogatymi paniczami zabiegającymi o jej względy nie bała się pokazywać jaka jest i czego oczekuje, więc wracali do swoich bogatych domów z podkulonymi ogonami, a wytrzymalsi... no cóż, było kilka historii dotyczących tego, ale może lepiej ich nie przytaczać.
Gdy zaczęła dorastać, niestety musiała przyjąć do wiadomości, że jest kobietą i że mężczyzną być nie może, więc aby nie przynosić ojcu wstydu musiała się trochę opanować - względem paniczów i strojów, a także lekcji szermierki i chodzenia po drzewach. Za to na siłę wciskano ją w suknie, a ona, jako istota niezwykle dumna, ale także szanująca rodzinę i nie chcąca zagrozić jej statusowi za żadne skarby świata nie powie przepięknym, ufryzowanym panienkom pachnącym intensywnie perfumami, z którymi odbywa długie, przeraźliwie nudne spacery, że szczerze ich nienawidzi i ma gdzieś, ile kosztowały ich suknie, oraz skąd sprowadziły materiały, a także prawdopodobnie nikt z jej otoczenia nie przekona się, jak bardzo denerwują ją te cudne, ciężkie suknie, które zmuszona jest co dzień nosić. Może właśnie dlatego często wybucha złością, gdyż musi w sobie ją nosić?
-Jesteś wredny. - powiedziała z miną, która zupełnie nie odzwierciedlała jej słów i również zaczęła chlapać go, z tym, że już nie z użyciem strzał i łuku, ale własnych rąk. A w jej głowie już rodził się plan, w jaki sposób wprowadzić tego chłopaka w kręgi osób, z którymi mogłaby spędzać wiele czasu bez jakichkolwiek obiekcji ze strony ojca i innych...

Ostatnio edytowany przez Misaki (2013-02-20 12:47:54)

W jej domu Dante prawdopodobnie bardzo chętnie by przebywał. Michelle z całą pewnością zapewniłaby go, że pokojówki są śliczniutkie i wszystkie niezwykle uprzejme, za to strasznie kochliwe i nie mógłby się od nich opędzić. Zawsze też znajdzie się jakaś, która nie ma oporów. Oczywiście, niezwykle ciężko byłoby przyjąć go w charakterze gościa, a nieobecność ojca nawet tą trudność wzmaga. Bo jaki mężczyzna odwiedza dom, gdy jako gospodarz pozostaje w nim tylko młoda panna? Jest natomiast dużo posad, które mógłby tam zajmować... ale matko przenajświętsza! O czym ona myśli! Po cóż niby miałaby go mieć na co dzień przy sobie? Przecież przez to tworzyłaby sobie tylko możliwość zakochania się w nim, a do tego nie może dopuścić, choć nie wiem jak by chciała. Trzeba dbać o zdrowie ojca, kompletnie by się załamał, gdyby usłyszał o czymś takim.
-Miłości ci nie wyznawałam. - uśmiechnęła się do niego i chlapnęła go jeszcze raz, po czym porzuciła tą zabawę.
-Jak ja wrócę do domu taka mokra? - martwiła się, ale uśmiech wciąż nie znikał jej z twarzy. W końcu bawiła się świetnie, więc czemu miałaby się smucić?